#37 Chatmeet แชทแพนล็อก (บรรยายพาร์ท)
18 : 16
@ห้องแต่งตัว
ผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ถูกมัดมือมัดเท้ารวมทั้งปิดตาด้วย ส่วนวี่ก่อนที่ผมจะโดนใครสักคนเอาผ้าปิดตา ก็เห็นน้องโดนมัดไว้กับเสา ผมไม่สามารถต่อต้านได้เลย
แล้วใครอยู่หลังหน้ากากนั่น...
"น่าสงสารจังเลยนะ อีกคนก็ห่วงเพื่อน อีกคนก็ห่วงแฟน"
"หึ ตลก"
บุคคลปริศนาพูดขึ้นมาลอยๆ นั่นยิ่งทำให้ผมอยากจะรู้เข้าไปอีกว่าคนคนนั้นคือใคร
"มึงทำแบบนี้เพื่ออะไรวะ"
"อยากรู้หรอครับคุณวี่"
"ถ้าไม่อยากรู้จะถามทำเหี้ยอะไรล่ะอีควาย!"
"ปากดีน่าตบจังเลยคุณ"
เพี้ยะ!
"มือลั่นไปเอง"
...
"ไอเหี้ย!!"
"แน่จริงมึงปล่อยกูสิวะ! ไอป๊อด มึงปล่อยให้กูลุกไปยำหน้ามึงเดี๋ยวนี้เลยนะ" วี่โวยวายขึ้นมาด้วยความไม่สบอารมณ์
"เก่งจังเลยครับ ผมอยากจะแก้เชือกให้คุณเสียเดี๋ยวนี้เลย"
"เกรงว่าจะไม่ดีนะคุณน้อง"
เจลลี่เสริมขึ้นมาก่อนจะหัวเราะคิกคักแล้วเดินเข้าไปหาบุคคลที่ถูกปิดตาเอาไว้
"รู้น่ะครับ แต่ผมเริ่มอยากเล่นอะไรสนุกๆแล้วสิ~"
"อย่ามาแตะกู!" วี่พยายามดิ้นรนหนีจากใบหน้าของอีกฝ่ายที่ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
"ว้าวๆ เล่นตัวเก่งจังเลย ชอบๆ"
"เป็นบ้าอะไรวะ โรคจิตหรอไอเหี้ย"
"เดี๋ยวเพื่อนนายมาก็รู้เองแหละว่าโรคจิตจริงหรือเปล่า"
"อย่าทำอะไรเพื่อนกูนะเว้ย!!"
"จะให้ทำนายแทนน่ะหรอ?"
"5555 น่าขำสิ้นดี"
"อย่าทำอะไรคนที่ไม่เกี่ยวข้อง..."
"อ่าว พี่ล็อก ไม่พูดซะผมนึกว่าเป็นใบ้ไปแล้วนะเนี่ย"
"รู้สึกยังไงบ้างล่ะครับ"
"ร้อนรึเปล่า"
"..."
"จะให้ผมช่วยมั้ยล่ะครับ"
"พี่จะสบายตัวกว่านี้"
"..."
ชายหนุ่มปริศนาไม่เพียงแต่พูดเขาละความสนใจจากวี่ไปสนใจคนอีกคนแทน
จุ๊บ!
"..."
"ผมรู้ว่าคุณต้องการ"
"..."
"ผมไม่ว่าอะไรถ้าคุณอยากจะทำมัน"
"..."
"ไม่..."
"ซื่อสัตย์ต่อตัวเองหน่อยสิครับคุณ"
"จะปล่อยไว้อย่างนั้นหรอ"
"..."
"แพนไม่รู้หรอกครับ~"
จุ๊บ!
"จะทำไงดีล่ะ มือพี่ก็โดนมัดไว้ด้วย คงทำไม่ถนัดแน่ๆเลย"
"..."
"เร้าอารมณ์หน่อยมั้ยครับพี่ล็อก"
"อย่ามายุ่งกับกู"
"คุณห้ามผมไม่ได้หรอกครับ"
"อื้อ..."
@ห้องแต่งตัว
ผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ถูกมัดมือมัดเท้ารวมทั้งปิดตาด้วย ส่วนวี่ก่อนที่ผมจะโดนใครสักคนเอาผ้าปิดตา ก็เห็นน้องโดนมัดไว้กับเสา ผมไม่สามารถต่อต้านได้เลย
แล้วใครอยู่หลังหน้ากากนั่น...
"น่าสงสารจังเลยนะ อีกคนก็ห่วงเพื่อน อีกคนก็ห่วงแฟน"
"หึ ตลก"
บุคคลปริศนาพูดขึ้นมาลอยๆ นั่นยิ่งทำให้ผมอยากจะรู้เข้าไปอีกว่าคนคนนั้นคือใคร
"มึงทำแบบนี้เพื่ออะไรวะ"
"อยากรู้หรอครับคุณวี่"
"ถ้าไม่อยากรู้จะถามทำเหี้ยอะไรล่ะอีควาย!"
"ปากดีน่าตบจังเลยคุณ"
เพี้ยะ!
"มือลั่นไปเอง"
...
"ไอเหี้ย!!"
"แน่จริงมึงปล่อยกูสิวะ! ไอป๊อด มึงปล่อยให้กูลุกไปยำหน้ามึงเดี๋ยวนี้เลยนะ" วี่โวยวายขึ้นมาด้วยความไม่สบอารมณ์
"เก่งจังเลยครับ ผมอยากจะแก้เชือกให้คุณเสียเดี๋ยวนี้เลย"
"เกรงว่าจะไม่ดีนะคุณน้อง"
เจลลี่เสริมขึ้นมาก่อนจะหัวเราะคิกคักแล้วเดินเข้าไปหาบุคคลที่ถูกปิดตาเอาไว้
"รู้น่ะครับ แต่ผมเริ่มอยากเล่นอะไรสนุกๆแล้วสิ~"
"อย่ามาแตะกู!" วี่พยายามดิ้นรนหนีจากใบหน้าของอีกฝ่ายที่ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
"ว้าวๆ เล่นตัวเก่งจังเลย ชอบๆ"
"เป็นบ้าอะไรวะ โรคจิตหรอไอเหี้ย"
"เดี๋ยวเพื่อนนายมาก็รู้เองแหละว่าโรคจิตจริงหรือเปล่า"
"อย่าทำอะไรเพื่อนกูนะเว้ย!!"
"จะให้ทำนายแทนน่ะหรอ?"
"5555 น่าขำสิ้นดี"
"อย่าทำอะไรคนที่ไม่เกี่ยวข้อง..."
"อ่าว พี่ล็อก ไม่พูดซะผมนึกว่าเป็นใบ้ไปแล้วนะเนี่ย"
"รู้สึกยังไงบ้างล่ะครับ"
"ร้อนรึเปล่า"
"..."
"จะให้ผมช่วยมั้ยล่ะครับ"
"พี่จะสบายตัวกว่านี้"
"..."
ชายหนุ่มปริศนาไม่เพียงแต่พูดเขาละความสนใจจากวี่ไปสนใจคนอีกคนแทน
จุ๊บ!
"..."
"ผมรู้ว่าคุณต้องการ"
"..."
"ผมไม่ว่าอะไรถ้าคุณอยากจะทำมัน"
"..."
"ไม่..."
"ซื่อสัตย์ต่อตัวเองหน่อยสิครับคุณ"
"จะปล่อยไว้อย่างนั้นหรอ"
"..."
"แพนไม่รู้หรอกครับ~"
จุ๊บ!
"จะทำไงดีล่ะ มือพี่ก็โดนมัดไว้ด้วย คงทำไม่ถนัดแน่ๆเลย"
"..."
"เร้าอารมณ์หน่อยมั้ยครับพี่ล็อก"
"อย่ามายุ่งกับกู"
"คุณห้ามผมไม่ได้หรอกครับ"
"อื้อ..."
ล็อกสัมผัสได้ว่ามีคนเอามือมาลูบไล้ที่ร่างกายที่กำลังร้อนรุ่ม จังหวะที่ลากผ่านต้นแขน ที่ลำคอ ไล้ลงมาเรื่อยๆจนถึงจุดที่กึ่งกลางลำตัว มันกระตุ้นอารมณ์ของเขามากขึ้นไปเสียอีก ด้วยฤทธิ์ยาปลุกผสมปนเปกับความต้องการในตอนนี้ บอกได้คำเดียวคือ เขาอยากจะปลดปล่อยให้หายจากอาการบ้าๆนี้สักที
"คุณต้องการมัน"
"ไม่..."
"คุณจะทำมันก็ได้"
"..."
"มันไม่ผิดหรอกครับ"
"อย่ามายุ่งกับกู..."
"คำพูดกับการกระทำช่างสวนทางกันเสียเหลือเกินนะครับ"
"พี่ล็อก"
"อืม..."
ร่างสูงครางต่ำเมื่อคนที่นั่งอยู่กับพื้นเริ่มสัมผัสรุกล้ำเขาผ่านกางเกงยีนส์ เขาไม่ปฎิเสธการกระทำนั่น
ใช่! เพราะเขาเองก็เริ่มจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ไม่ไหวแล้ว...
แต่การที่เขาเบี่ยงประเด็นความคิดของตัวเองให้นึกถึงเรื่องอื่นก็ยังทำให้เขาอดทนได้อยู่
สิ่งที่เขาควรจะทำคือคิดถึงแพน...
แต่ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งต้องการมากขึ้นเท่านั้น...
"อ๊ะ..."
เขาคิดถึงรอยยิ้มของแพน คิดถึงร่างเล็กๆที่เขานอนกอด
เหตุผลของเขาตอนนี้คือแพน
ถ้าผ่านด่านตรงนี้ไปได้ เขาก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้
เขาเริ่มบิดซ้ายบิดขวาเพราะว่าอึดอัดที่ส่วนข้างล่างเหลือเกิน ทั้งร้อนทั้งทรมาน ความทรมานครั้งนี้เขาคงจำไม่มีวันลืมแน่นอน...
"คุณเลือกได้นะว่าจะทำมันหรือไม่ทำ"
"อื้ม..."
"ถ้าคุณไม่เลือกผมจะเป็นคนเลือกให้คุณเอง"
"เอาทีสบายใจ"
"ถึงจะได้กับกูไป"
"คนที่กูรักก็คือแพนคนเดียว!"
....
"One night stand you know?"
"..."
"555555555"
"เจ็บดี"
"แต่ผมชอบนะคุณ"
"คุณไม่คิดจะชอบผมบ้างเลยหรือไง"
"..."
"แล้วคุณมาเล่นกับผมทำไม..."
"กูไปยุ่งกับมึงตอนไหน?"
...
"คุณจำวันนั้นไม่ได้หรอครับ"
"..."
"คืนนั้นที่คุณเมาจนฉุดผมเข้าห้อง"
"..."
จนกระทั่งริมฝีปากประกบลงไปที่ริมฝีปากหนานั่น
"วี่ กูมาถึงนานแล้วนะ จะปล่อยให้กูรออยู่หน้าลิฟต์อีกนานมั้ย ห้องริมสุดมันก็มีซ้ายกับขวา นี่กูต้องไปเดินหา..."
"..."
"วี่..."
"..."
"ไอเหี้ย"
"ใครบอกให้มึงมา!"
________________________________________
ร่างเล็กที่กำลังคลอเคลียอยู่ถึงกับหันมามองหาต้นเสียงนั่น
เมื่อเขาหันไปเจอก็หลุดยิ้มออกมาทันที
"มาแล้วหรอครับ คุณแพน"
"..."
"ตายแล้ว มีแขกมาหาด้วยล่ะ" พี่เจลลี่เอ่ยขึ้นมาก่อนจะเดินไปต้อนรับบุคคลที่มาใหม่
"..."
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"
"..."
"ทำแบบนี้เพื่ออะไร"
"ถามว่าทำแบบนี้เพื่ออะไร!!"
"หึ"
"เพื่อให้มึงเห็นว่าคนๆนี้เป็นของกู!"
....
"เขาไม่ใช่ของของมึง มึงเห็นรึยัง!"
"..."
"แพน กูอยู่ในเหตุการณ์ อย่าไปฟังมัน!!"
"หุบปาก!!"
"มึงไม่เกี่ยวอีวี่!"
"..."
"มึงมันหน้าด้าน"
"แย่งของกูไปทำไม"
"..."
"หยุดว่าแพน..."
"จะทำอะไรก็ทำ"
"แต่ผมขอบอกไว้ก่อนเลย"
...
"ผมไม่ได้เป็นของคุณ"
...
"และผมมีแค่แพนคนเดียวด้วย"
...
"ขอโทษนะ"
...
"พี่ว่าจูจำผิดคนแล้วล่ะ"
"ถ้าจะเอาคืน"
"มันคงจะไกลหน่อยนะ..."
"..."
"หมายความว่ายังไง"
"หลุมฝังศพอยู่ที่จีน"
"..."
"หมายความว่ายังไงครับ..."
"ครับ ตามที่น้องเข้าใจ"
"และคนที่น้องต้องการจะแก้แค้น คือพี่ลอนด์ ไม่ใช่พี่"
"..."
"หมายความว่าไง"
"ครับ"
"แฝดพี่ชื่อลอนด์"
"และพี่ชื่อล็อก"
"เราเข้าใจผิดแล้วล่ะ"
"..."
"ขอโทษนะ แต่ช่วยปล่อยพี่ได้มั้ย"
"แล้วพี่จะไม่เอาเรื่องอะไรเราเลย..."
"..."
"นี่มันเรื่องตลกอะไรวะเนี่ย"
"55555"
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน"
"เล่นละครหรอ"
"ไม่จริงน่า"
"น่าขำสิ้นดี"
จูเริ่มกุมหัวตัวเองก่อนจะทรุดลงไปนั่งกับพื้นแล้วเริ่มพึมพำจนแพนต้องใช้โอกาสนี้วิ่งเข้าไปหาเพื่อนของเขา แต่พี่เจลลี่ดันขวางไว้ก่อน
"ทำไมไม่ทำล่ะ จู ทำมันสิ"
"จู!!"
"พี่เจลลี่ หยุดเถอะ"
"คุณไม่เห็นหรอว่าจูไม่ไหวแล้ว"
"ฮือ ทำไมเป็นแบบนี้"
"ต้องตายหรอ ใช่ๆ ต้องตายเท่านั้น!"
...
"จู"
"ถ้าอยากเจอพี่ลอนด์"
"พี่จะพาไปหาก็ได้"
"แต่ช่วยสัญญากับพี่ก่อน"
"..."
"ว่าจะกลับไปรักษาตัวจนหาย"
"..."
"จู อย่าไปฟังมัน มันกำลังหลอกแกอยู่"
"หุบปาก!!"
"รำคาญ!!"
รอบนี้ไม่ใช่เสียงใครที่ไหน
"..."
"นี่มึงกล้ากับกูหรอจู..."
"กูพี่มึงนะ..."
"บอกให้หุบปาก!!"
"จะไม่ฟังกูจริงๆหรอ..."
พี่เจลลี่ปล่อยข้อมือของแพนก่อนจะเดินเข้าไปหาคนน้องที่กำลังนั่งอยู่กับพื้น ก่อนจะแง้มมือขึ้น
"จะทุบจะตีอะไรอีก"
"เอาเลย มึงจะฆ่ากูตายเลยก็ได้"
"แต่ไม่เอาแล้ว ไม่อยากแก้แค้นอีกแล้ว"
"มันทำมึงนะ ไอน้องโง่!"
"กูไม่ทำแล้ว!!"
"จู"
"..."
หลังจากที่แพนเดินเข้ามาแก้เชือกที่มัดแขนของเขาออกเขาก็เดินเข้าไปหาทันที
"พี่มึงมันเลวไอล็อก"
"มึงก็เลยเลวตามพี่มึงไง!!"
"คุณกล้าดียังไงมาตัดสินว่าพี่ผมเป็นคนเลว"
"และกล้าดียังไงถึงมาตัดสินผมแบบนี้"
...
"น้องตัวเองยังไม่รัก คุณไม่สมควรที่จะได้รับความรักจากใครหรอกครับ"
"เอาน้องตัวเองไปขายให้คนอื่นแถมยังใส่ร้ายให้พี่ผมดูเลว"
"คนเลวไร้ที่ตินั่นมันคุณไม่ใช่หรือยังไง?"
กรี๊ดดดดด!!!!
"กูไม่ได้ทำ กูไม่ได้ทำ มึงอย่ามาใส่ร้ายกู!!"
"หลักฐานยังชัดไม่พออีกหรอครับ"
"คดีเมื่อ 3 ปีก่อนคุณจำมันไม่ได้หรือไง"
"อะไรตกอยู่ในห้อง และรอยนิ้วมือนั่นอีก"
"พี่ผมตายก็เพราะคุณ"
"แล้วยาปลุกอะ พอเถอะครับ"
"ทำอะไรผมไม่ได้หรอก"
"เพราะผมอยากตลอดเวลาอยู่แล้ว"
"แค่เห็นหน้าน้องแพนผมก็มีอารมณ์แล้วครับ ไม่ต้องพึ่งยาพวกนั้นหรอก"
"..."
"ผมคงต้องจัดการกับคนอย่างคุณแล้วล่ะครับคุณเจลลี่"
"ไม่สิ"
"คุณเจมส์ นรินทร์ศิณี"
"..."
"อีก 5 นาทีจะมีตำรวจมารับคุณไปนะครับ"
"อ้อ! เดี๋ยวไม่หายสงสัย"
"ผมกับเพื่อนๆก็แค่เล่นตามแผนของคุณเท่านั้นเอง"
"แล้วคุณก็ติดกับดักตัวเองซะได้"
"..."
"ไม่มีทางซะหรอก!!"
เพี้ยะ!
จูหันไปตบหน้าคนเป็นพี่ของตนให้ได้สติ
"หยุดได้แล้วครับ"
"แต่มัน..."
"ผมบอกให้พอ!!"
"..."
"คุณล็อก..."
...
"ถ้าจะจับพี่ผมไป"
"ผมก็ขอไปด้วย"
"..."
"ทำเพื่อผมแทนพี่ลอนด์ทีนะครับ พี่ล็อก"
"ไม่..."
"คุณจะทำมันก็ได้"
"..."
"มันไม่ผิดหรอกครับ"
"อย่ามายุ่งกับกู..."
"คำพูดกับการกระทำช่างสวนทางกันเสียเหลือเกินนะครับ"
"พี่ล็อก"
"อืม..."
ร่างสูงครางต่ำเมื่อคนที่นั่งอยู่กับพื้นเริ่มสัมผัสรุกล้ำเขาผ่านกางเกงยีนส์ เขาไม่ปฎิเสธการกระทำนั่น
ใช่! เพราะเขาเองก็เริ่มจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ไม่ไหวแล้ว...
แต่การที่เขาเบี่ยงประเด็นความคิดของตัวเองให้นึกถึงเรื่องอื่นก็ยังทำให้เขาอดทนได้อยู่
สิ่งที่เขาควรจะทำคือคิดถึงแพน...
แต่ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งต้องการมากขึ้นเท่านั้น...
"อ๊ะ..."
เขาคิดถึงรอยยิ้มของแพน คิดถึงร่างเล็กๆที่เขานอนกอด
เหตุผลของเขาตอนนี้คือแพน
ถ้าผ่านด่านตรงนี้ไปได้ เขาก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้
เขาเริ่มบิดซ้ายบิดขวาเพราะว่าอึดอัดที่ส่วนข้างล่างเหลือเกิน ทั้งร้อนทั้งทรมาน ความทรมานครั้งนี้เขาคงจำไม่มีวันลืมแน่นอน...
"คุณเลือกได้นะว่าจะทำมันหรือไม่ทำ"
"อื้ม..."
"ถ้าคุณไม่เลือกผมจะเป็นคนเลือกให้คุณเอง"
"เอาทีสบายใจ"
"ถึงจะได้กับกูไป"
"คนที่กูรักก็คือแพนคนเดียว!"
....
"One night stand you know?"
"..."
"555555555"
"เจ็บดี"
"แต่ผมชอบนะคุณ"
"คุณไม่คิดจะชอบผมบ้างเลยหรือไง"
"..."
"แล้วคุณมาเล่นกับผมทำไม..."
"กูไปยุ่งกับมึงตอนไหน?"
...
"คุณจำวันนั้นไม่ได้หรอครับ"
"..."
"คืนนั้นที่คุณเมาจนฉุดผมเข้าห้อง"
"..."
"คุณจำไม่ได้หรอ"
"ที่คุณทำอะไรผมแล้วก็หนีไป"
"..."
"กูจะรู้มั้ย"
"ผมรอคอยเวลาที่จะได้ผมคุณมาตลอด"
....
"ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้"
"แต่ผมทนเห็นคุณไปกับคนอื่นไม่ได้จริงๆ..."
ชายหนุ่มปริศนาค่อยๆปลดกระดุมบุคคลที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทีละเม็ดทีละเม็ด จนเกือบจะหมด เขาขยับขึ้นไปนั่งตักพร้อมกับหันหน้าเข้าหาก่อนจะเริ่มสัมผัส มือขวาลูบวนที่บริเวณหน้าท้องและแผงอก มือซ้ายโอบไปที่ลำคอก่อนจะขยับใบหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้น...
"ที่คุณทำอะไรผมแล้วก็หนีไป"
"..."
"กูจะรู้มั้ย"
"ผมรอคอยเวลาที่จะได้ผมคุณมาตลอด"
....
"ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้"
"แต่ผมทนเห็นคุณไปกับคนอื่นไม่ได้จริงๆ..."
จนกระทั่งริมฝีปากประกบลงไปที่ริมฝีปากหนานั่น
"วี่ กูมาถึงนานแล้วนะ จะปล่อยให้กูรออยู่หน้าลิฟต์อีกนานมั้ย ห้องริมสุดมันก็มีซ้ายกับขวา นี่กูต้องไปเดินหา..."
"วี่..."
"..."
"ใครบอกให้มึงมา!"
________________________________________
ร่างเล็กที่กำลังคลอเคลียอยู่ถึงกับหันมามองหาต้นเสียงนั่น
เมื่อเขาหันไปเจอก็หลุดยิ้มออกมาทันที
"มาแล้วหรอครับ คุณแพน"
"ตายแล้ว มีแขกมาหาด้วยล่ะ" พี่เจลลี่เอ่ยขึ้นมาก่อนจะเดินไปต้อนรับบุคคลที่มาใหม่
"..."
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"
"..."
"ทำแบบนี้เพื่ออะไร"
"ถามว่าทำแบบนี้เพื่ออะไร!!"
"หึ"
"เพื่อให้มึงเห็นว่าคนๆนี้เป็นของกู!"
....
"เขาไม่ใช่ของของมึง มึงเห็นรึยัง!"
"..."
"แพน กูอยู่ในเหตุการณ์ อย่าไปฟังมัน!!"
"หุบปาก!!"
"มึงไม่เกี่ยวอีวี่!"
"..."
"มึงมันหน้าด้าน"
"แย่งของกูไปทำไม"
"..."
"หยุดว่าแพน..."
"จะทำอะไรก็ทำ"
"แต่ผมขอบอกไว้ก่อนเลย"
...
"ผมไม่ได้เป็นของคุณ"
...
"และผมมีแค่แพนคนเดียวด้วย"
...
"ขอโทษนะ"
...
"พี่ว่าจูจำผิดคนแล้วล่ะ"
"ถ้าจะเอาคืน"
"มันคงจะไกลหน่อยนะ..."
"..."
"หมายความว่ายังไง"
"หลุมฝังศพอยู่ที่จีน"
"หมายความว่ายังไงครับ..."
"ครับ ตามที่น้องเข้าใจ"
"และคนที่น้องต้องการจะแก้แค้น คือพี่ลอนด์ ไม่ใช่พี่"
"..."
"หมายความว่าไง"
"ครับ"
"แฝดพี่ชื่อลอนด์"
"และพี่ชื่อล็อก"
"เราเข้าใจผิดแล้วล่ะ"
"..."
"ขอโทษนะ แต่ช่วยปล่อยพี่ได้มั้ย"
"แล้วพี่จะไม่เอาเรื่องอะไรเราเลย..."
"..."
"นี่มันเรื่องตลกอะไรวะเนี่ย"
"55555"
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน"
"เล่นละครหรอ"
"ไม่จริงน่า"
"น่าขำสิ้นดี"
จูเริ่มกุมหัวตัวเองก่อนจะทรุดลงไปนั่งกับพื้นแล้วเริ่มพึมพำจนแพนต้องใช้โอกาสนี้วิ่งเข้าไปหาเพื่อนของเขา แต่พี่เจลลี่ดันขวางไว้ก่อน
"ทำไมไม่ทำล่ะ จู ทำมันสิ"
"จู!!"
"พี่เจลลี่ หยุดเถอะ"
"คุณไม่เห็นหรอว่าจูไม่ไหวแล้ว"
"ฮือ ทำไมเป็นแบบนี้"
"ต้องตายหรอ ใช่ๆ ต้องตายเท่านั้น!"
...
"จู"
"ถ้าอยากเจอพี่ลอนด์"
"พี่จะพาไปหาก็ได้"
"แต่ช่วยสัญญากับพี่ก่อน"
"..."
"ว่าจะกลับไปรักษาตัวจนหาย"
"..."
"จู อย่าไปฟังมัน มันกำลังหลอกแกอยู่"
"หุบปาก!!"
"รำคาญ!!"
รอบนี้ไม่ใช่เสียงใครที่ไหน
"..."
"นี่มึงกล้ากับกูหรอจู..."
"กูพี่มึงนะ..."
"บอกให้หุบปาก!!"
"จะไม่ฟังกูจริงๆหรอ..."
พี่เจลลี่ปล่อยข้อมือของแพนก่อนจะเดินเข้าไปหาคนน้องที่กำลังนั่งอยู่กับพื้น ก่อนจะแง้มมือขึ้น
"จะทุบจะตีอะไรอีก"
"เอาเลย มึงจะฆ่ากูตายเลยก็ได้"
"แต่ไม่เอาแล้ว ไม่อยากแก้แค้นอีกแล้ว"
"มันทำมึงนะ ไอน้องโง่!"
"กูไม่ทำแล้ว!!"
"จู"
"..."
หลังจากที่แพนเดินเข้ามาแก้เชือกที่มัดแขนของเขาออกเขาก็เดินเข้าไปหาทันที
"พี่มึงมันเลวไอล็อก"
"มึงก็เลยเลวตามพี่มึงไง!!"
"และกล้าดียังไงถึงมาตัดสินผมแบบนี้"
...
"น้องตัวเองยังไม่รัก คุณไม่สมควรที่จะได้รับความรักจากใครหรอกครับ"
"เอาน้องตัวเองไปขายให้คนอื่นแถมยังใส่ร้ายให้พี่ผมดูเลว"
"คนเลวไร้ที่ตินั่นมันคุณไม่ใช่หรือยังไง?"
กรี๊ดดดดด!!!!
"กูไม่ได้ทำ กูไม่ได้ทำ มึงอย่ามาใส่ร้ายกู!!"
"หลักฐานยังชัดไม่พออีกหรอครับ"
"คดีเมื่อ 3 ปีก่อนคุณจำมันไม่ได้หรือไง"
"อะไรตกอยู่ในห้อง และรอยนิ้วมือนั่นอีก"
"พี่ผมตายก็เพราะคุณ"
"แล้วยาปลุกอะ พอเถอะครับ"
"ทำอะไรผมไม่ได้หรอก"
"เพราะผมอยากตลอดเวลาอยู่แล้ว"
"แค่เห็นหน้าน้องแพนผมก็มีอารมณ์แล้วครับ ไม่ต้องพึ่งยาพวกนั้นหรอก"
"..."
"ผมคงต้องจัดการกับคนอย่างคุณแล้วล่ะครับคุณเจลลี่"
"ไม่สิ"
"คุณเจมส์ นรินทร์ศิณี"
"..."
"อีก 5 นาทีจะมีตำรวจมารับคุณไปนะครับ"
"อ้อ! เดี๋ยวไม่หายสงสัย"
"ผมกับเพื่อนๆก็แค่เล่นตามแผนของคุณเท่านั้นเอง"
"แล้วคุณก็ติดกับดักตัวเองซะได้"
"..."
"ไม่มีทางซะหรอก!!"
เพี้ยะ!
จูหันไปตบหน้าคนเป็นพี่ของตนให้ได้สติ
"หยุดได้แล้วครับ"
"แต่มัน..."
"ผมบอกให้พอ!!"
"..."
"คุณล็อก..."
...
"ถ้าจะจับพี่ผมไป"
"ผมก็ขอไปด้วย"
"..."
"ทำเพื่อผมแทนพี่ลอนด์ทีนะครับ พี่ล็อก"
________________________________________
คลายปมหรือยังคะ เราไม่กล้าผูกปมให้เรื่องนี้เยอะเกินไป
เดี๋ยวมันจะไม่ใช่ฟิลกู๊ดคาเฟ่ 5555555555555
อ่านจบแล้วฝากไปคอมเม้นให้เราในจอยด้วยน้าา ติดแท็กในทวิตก็ล่ายย
#แชทแพนล็อก
ปล.ฉากคัทอยากได้แบบไหนคะ ระหว่าง อ่างอาบน้ำ กับ หน้ากระโปรงรถ
ต่ายแหล้วววววว ////////////
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น